Regelmatig proberen we meditatie te beoefenen en een spiritueel pad te volgen vanuit een slechte verbinding met het lichaam, en onze beoefening is daarom gedoemd te mislukken. De werkelijke waarde van meditatie kan niet worden ervaren als we niet in ons lichaam zijn gegrondvest. Er is geen andere manier om verlichting te bereiken dan in en door ons lichaam.

Dit houdt niet alleen in dat we in staat zijn om verlichting te realiseren met ons lichaam, maar dat we dat ook moeten doen, dat er in feite geen andere manier is om verlichting te realiseren dan in en door ons lichaam.

Zoveel mensen voelen een slechte verbinding met hun eigen lichaam en voelen zich sterk aangetrokken tot somatische praktijken en allerlei soorten therapieën.

Bij velen van ons moderne mensen wordt meditatie vaak beoefend als een soort conceptuele oefening, een mentale gymnastiek. Voor het grootste deel van de moderne cultuur wordt het lichaam voornamelijk gezien als het object van onze ego-agenda’s, voor de inspanningen van onze ambities. Het heeft geen idee dat het lichaam werkelijk intelligenter is dan ‘ons ik, ons bewuste ego’.

We hebben eigenlijk nergens op een directe manier mee te maken. Onwillig om het leven dat van moment tot moment in ons lichaam arriveert volledig te beleven, merken we dat we helemaal geen echt leven hebben.

Het lichaam krijgt ervaringen op een volledig open en niet-oordelende manier, vanwege onze investering in wie we denken te zijn, onze inspanningen om dit ‘valse zelf’ in stand te houden, weigeren we een groot deel te ontvangen en te erkennen van wat het lichaam weet, voelt en begrijpt. De wijsheid en kennis die al in ons lichaam aanwezig is en die in strijd is met wie we denken te zijn.

Er overheerst in ons een beperkt bewustzijn. Dit soort bewustzijn is echter een manier om erg gefocust te zijn op wat we denken, om dingen bewust te maken die op de een of andere manier belangrijk is voor de instandhouding van wie we ‘denken te zijn’.

We passen het domein van ons bewustzijn nu opnieuw aan. Zo komen we geleidelijk tot een gewaarzijn dat eigenlijk in ons lichaam zit en niet in ons hoofd!

De eerste stap omvat het leren kennen van een lichaam dat in veel ongemak verkeert, veel claustrofobie en veel pijn vasthoudt. Naarmate ons bewustzijn zich ontwikkelt, beginnen we te beseffen dat onze gebruikelijke, zij het subliminale reactie op ons somatisch leed een onbewust of nauwelijks bewust patroon van bevriezing is. Zo hoeven we hoeven niet te voelen.

Het is om zo te zeggen onze eigen beperkte kijk die dit gevoel van bevriezing en spanning creëert. Als dit duidelijk wordt, beginnen we te ontdekken dat we het vermogen hebben om verantwoordelijkheid te nemen voor de spanning, om te voelen hoe wij het eigenlijk zijn die het vasthouden. Op dit punt kunnen we inderdaad gaan loslaten.

We moeten onszelf loslaten, we moeten voelen dat de onaangename spanning onze eigen paranoïde vasthouden is, en we moeten ons openen, ons ontspannen, ons overgeven en loslaten. Dit vertegenwoordigt een sprong in het onbekende..

Het interessante hier is dat we te maken hebben met iets dat wij niet zijn, het is niet de bewuste geest, het lichaam zelf geeft ons de inzichten.

Tijdens lichaamsgerichte therapie worden we geroepen om los te laten wat we denken te willen of nodig te hebben, en diep te luisteren, we worden uitgenodigd om ons over te geven aan de emoties, gevoelens en sensaties die uit het lichaam naar voren komen om bewust te worden en te openen, te ontspannen en los te laten.

Dit soort ervaringen maken deel uit van het herwinnen van balans, energie, genezing en een gezondere relatie met onszelf. We beginnen vertrouwen te krijgen in de pijn die we tegenkomen.

Bij elke nieuwe ervaring brengen we bewustzijn naar ons lichaam, voelen we de blokkade, vinden we de uitnodiging om los te laten, geven we onze greep op en ervaren we de ontspanning en de open ruimte die ontstaat als we dat doen.